А НЕБА НАША ЗАУЖДЫ З НАМI

На золку промнi лашчаць неба,

З лагодай расцякаюцца па гладзi цёмнай.

Святло на вушка зоркам шэпча:

– Адпачывайце да наступнай ночкi зорнай…

 

Зазiхацiць нябёс лазурак,

Ды толькi бачым купал той праз сваю прызму.

Завесiм шчыльна дымкай хмурай,

Душэўным болем, што навеяў горыч, крыўду.

 

Цямнее неба па-над намi,

Сцiскаецца i апускаецца на плечы.

Трымаем мы яго гадамi,

I як бы не iмкнулiся, шкада, не збегчы.

 

За намi неба заўжды следам,

Яно вiецца ў нашых думках павуцiннем,

Пафарбаваная сюжэтам –

Душы i сэрца сачыненнем незабыўным.

 

Ад неба збегчы немагчыма,

Мажлiвасць перафарбаваць дае нам доля.

Шукаць жывiцу, каб лячыла,

Пабудаваць свой човен – выбрацца з юдолi…

 

Калi жыццё нас вечна песцiць,

Здыецца неба злосным, хмурым не бывае.

Яно нам проста ладзiць квэсты,

Загадкi шле, з сабой на зорку зазывае.