ЛЕДЗЯНАЯ КОРКА

Дождж халодны, зябкi, зiмнi, часам льдзiнкi

Сыпле неба, твар казычаць ручаiнкi.

Лужы сцяты, быццам павуцiннем,

Коркай ледзяною блекла-сiней.

 

Я спяшу па тратуару ў невядомасць,

Розум сэрца будзiць, верхаводзiць склочнасць.

Крок за крокам пад нагамi з трэскам

Лёд – натхняе марамi гратэска.

 

Навiсаюць цёмнай дымкаю туманы,

Рве на ласкуты iх вецер нечаканы.

Бачу ўдАлечы прамень вясеннi,

Кроплi сабiрае сваёй жменяй.

 

Расхiнае хмары-занавескi сонца,

Даль святлее, асядае змрок на донца.

Сэрца усмiхаецца прыродзе,

Крочу ўдалеч у душэўнай згодзе.

 

Град зiмовы не палохае, не студзiць,

Я цяплом ахутана, вясеннiм цудам.

Мой напрамак шляху вёў на зорку,

Йшла з сумленнем ў згодзе, ды без торгу.

 

Залiло святлом бяскрайнiя прасторы,

Захлiпнуўся д`ябал, выпiў маё гора.

Адшукала свой прыпынак светлы,

Кружыць вальс-бастон з духоўным ветрам…