ШЛЯХ ДА ШЧАСЦЯ

Лятуць дзянькi, як птах, на крылах,

Не прыпынiць, каб перажыць ўсё зноўку.

Вяртаюся да дзён шчаслiвых,

Каб навальнiца з бураю замоўклi.

 

Пытаю у сябе, часамi,

Як шлях знайсцi, каб быць заўжды шчаслiвай?..

Замучыў допыт вечарамi,

Гудзе настырна, быццам шмель гуллiвы.

 

Абшарыў свет магутны вецер,

Спытаю у яго свой шлях да шчасця.

– У кожнага сваё, размоў не церпiць –,

Шануй, каб зорка ў сэрцы не пагасла.

 

– Як толькi напаўняю ветразь,

I паруснiк, бы чайка, мчыць удалеч.

Даю дыханне мора зведаць –

Душа мая развiтваецца з жалем.

 

А можа мне бярозка скажа,

Як шчасце пасялiць у сваiм сэрцы?

Яна, па-мяцярынску, важна,

Шапнула мне – любiць, гарэць i верыць.

 

Калi пад кронаю маёю

Гучыць прызнанне любай у каханнi.

Галiнкамi iх грэю, мрою,

Шчаслiвая – я разам на спатканнi.

 

Душу напоўнiць трэба сонцам,

Вучыца радавацца блiзкiм, родным.

Не даць зманiць свой лёс чырвонцам,

Застацца чалавекам з сэрцам годным.