НЕБА, ЯК МОРА

Неба, як мора, насычана соллю,

Сiняе, цёмнае з чорным адценнем.

Хмары, спавiўшы бядой нашу долю,

Сонца i зоры хаваюць за ценем.

 

Небам у хмары сабраныя слёзы,

З дожджыкам спешна iмкнуцца да долу.

Соль праступае, як грэбень, бялёсы,

Разам з туманам звiсае над полем.

 

Столька сабралася злобы ў нябёсах,

Выплакаць восень i вёсны не ў сiлах.

Зiмы галосяць, плыве адгалосак,

Беды хаваюць ў балотных магiлах…

 

Грэх туманом абвiвае праменi,

Фокуснiк сэрцы хавае заслонай.

Сцеле на розум глухое зацьменне,

Горка душа плача разам з пагодай.

 

Лета без сонца, зiма без марозаў –

Часам бывае, малю каб нядоўга.

Сонца шукаем, пагоды не слёзнай,

Сцежкi духоўнай, вяртання да Бога