Размова

Пачуць павінна добрае, ледзь галаву паклаўшы

На плечы твае моцныя, нічога не тая,

Але маўчыш нібыта ты кепскае пазнаўшы,

І цісне ў грудзі самотная журба.

 

Агіда і пустэча схапілі розум шчыльна.

Пытаю я “Што здарылась?” і чую твой адказ:

“Гляджу на твае вусны і радуюсь вачыма,

А серца ўсё маўчыць – не бачыць разам нас…”

 

Адразу зразумела твой холад у абдымках –

Я доўгі час чувала, а страх перешкаджаў.

“Вядома мне пра гэта, што ўсё было памылкай,

Бо адчувала горыч, калі ты цалаваў.

 

Я не злуюсь, павер мне, і дзякую за праўду…” –

Казала я спакойна, а дух трымаў мой жах.

Так проста мае словы выказвалі падзяку,

Але, нарэшце, слёзы з’явіліся ў вачах.