МIР IЛЮЗIЙ

Да долу гне хлусня, як вецер,

Смалой цячэ па жылах.

I выпустошваецца з сэрца

Усё жывое.

А мы пакорна, бестурботна

Душу хлуснёй, як коўдрай, загарнулi.

Каб адхiлiць сябе ад бедаў –

Яны чужыя…

Нядбала верым у патокi лжывых рэк.

Не заўважаем, што пад брудам стынуць душы,

А мы замест жывiцы

Атруту п`ём ды з асалодай!..

Пад кайфам нас iлюзii вядуць ў тупiк, спяваем…

Складаем гiмн, рукамi пляскаем хлуснi.

З ахвотай верым фэйкам-галаграмам,

Каб апраўдацца.

I спадзяёмся, што чалавекам варты звацца.

Злавесна давiць цiшыня,

Яе расчыненыя вочы рвуць з карэннямi жывыя думкi, вольны погляд.

На плечы цiснуць, апускаюць ў мiр iлюзiй, мiр нiрваны.

Шкада… Прачнёмся, дай Бог, не так позна…

I зразумеем, што пад коўдраю хлуслiвай душа зачахла.

Яна акамянела, цягне нас у пекла.

Дзе у агнi наш камень д`ябал будзе плавiць,

А ён пякельным жарам на плечы будучынi ляжа.

Пакрые шлях нашчадкаў смрадам,

Нянавiсць заблукаецца на гэтым свеце

I будзе яшчэ доўга труцiць зямельку ядам…