Уладзімір Маякоўскі, «Лілічка!»

Лілічка!

Замест ліста

 

Дым курыльны свежасць выеў.

Пакоі —

глава ў кручаныхаўскім пекле.

Успомні

крананні ля вокнаў

тыя —

рукі нікуды твае не беглі.

А сёння сядзіш вось,

сэрца ў жалезе.

Дзень яшчэ —

выганіш,

без аніякіх спраў.

У мутнай пярэдняй доўга не ўлезе

моцным дрыжаннем рука ў рукаў.

Выбегу,

целам кіну ў прахожых я.

Дзікі,

звар’яцеюся,

адчаем пабіты звер.

Не трэба гэтага,

дарагая,

прыгожая,

дай развітання цяпер.

Ўсё адно

любоў мая

гірай павыкруціць,

прарэжа твой шлях

заржавелаю таркай.

Дай у апошнім крыке выраўці

горыч пакрыўджанных скаргаў.

Працай калі быка замораць —

сыдзе ён,

разляжацца ў халодных водах.

Апроч любві тваёй

няма

мне мора,

а ў любві тваёй і плачам не вымаліш подых.

Захоча спачыну знямоглы слон —

велічна ляжа апажаранным у пяскі.

Апроч любві тваёй,

няма

мне сонца,

адчай разрывае дзень на кускі.

А калі б так паэта змучыла,

ён

каханую на грошы б і славу выменяў,

а мне

ні адзін не радасны звон,

апроч звона твайго любімага імені.

У пралёт не кінуся,

не вазьму атруту

і курком не змагу каля лба дрыжаць.

Нада мною,

апроч твайго цуда,

не ўладна вострыва ні аднаго нажа.

Заўтра забудзешся:

цябе каранаваў,

душу квітнеючую любоўю выжаў,

і бягучых дней віхорны карнавал

растрэпле старонкі маіх кніжак…

Слоў маіх сухое лісце ці

прымусіць на ўдых спыніцца —

прагны глыток?

 

Дай хоць

апошняй пяшчотай павысцеліць

твой сціхаючы крок.