КОЖНЫ З НАС - МАЛЕНЬКАЯ ДЗЯРЖАВА

Мы кожны, як маленькая дзяржава,

Душа… Вядзе да зор, як Прэзiдент,

Пакуль сумленне для яе аправа,

Ды розум - пiльны, строгi апанент…

Бярэ пад варту цвёрдую законы…

А сэрца напаўняе iх цяплом

I паднiмае гвалт, калi пачула стогны.

Крычыць: «Прыйшла бяда, спасаем дом».

Пакуль кансэнсус у саюзе тройкi.

Пакуль хвалююць болi, слёзы, плач,

Iдуць на кампрамiс, каб дружна, стойка

Перамагчы i папрасiць: «Прабач…

Што дапусцiлi боль i стогн, нягоды,

Што плача i крычыць усё нутро.

Для кожнай клетачкi даў Бог свабоды,

Не пазбаўляў iх голасу свайго»…

Наш кожны атам кантралюе тройку,

Каб нi адзiн не змог у свой кулак

Сабраць уладу, надзялiць нас зноўку

Хваробамi, падрэзаць, быццам злак…

Як згiнуць сiлы i не знойдуць ладу,

Жыццё сатлее i пакiне прах.

Душа ўзляцiць па Боскаму загаду,

Агорне млявы перад Богам страх…

Чаму не выглядаеш брылiянтам?

Сумленне ў цесным звязку з чарнатой.

На сцежцы лёсу не была гарантам.

Ды вельмi пахне мёртвай пустатой…

Прырода нам усё, як на далонi,

А мы шукаем, б`ёмся нi за што.

У страшнай прадсмяротнай жа агонii

Шукаем каб схавацца пад крыло.