Мой любы край!

Ад продкаў скарб мне вечны

Дастаўся назаўжды.

Хаваю яго ў сэрцы

Ў час смутку і бяды,

Дзялюся ім пяшчотай

У шчаслівыя дзянькі.

Спытайце ж мяне, людзі:

- А што за скарб такі?

- Любоў да Беларусі,

Да дарагіх куткоў.

Люблю і ганаруся

Вяночкам з каласкоў,

блакітам васільковым,

што цешыць небакрай,

смара́гдавым абрусам,

што сцеле вясна ў гай,

іскрыстым промнем сонца

Ў хвалях чыстых рэк –

Усім, чым ганарыцца

сапраўдны чалавек!

Я ў вечным захапленні,

Мой любы сэрцу край.

Чароўны, сціплы, шчодры –

Жыві, квітней, спявай!

(фото- костёл 16 в., историческое наследие моего родного города Поставы на берегу Мяделки)

 

Смара́гдавым-изумрудным