Бясконцасць нябёсаў

Бясконцасць нябёсаў кранаюць сваім галлём,

Шапочуць аб нечым з вятрамі ўначы, а ранкам,

Жаўрук заспявае паблізу с такім пачуццём,

Што лісце сарвецца, і ў танцы пакружыць да ганка.

 

І будуць асілкі-дубы, як за дзецьмі, сачыць

За тымі лістамі і вокнамі бацькавай хаты,

Усмешкі і крыўды ўсе нашы ўпотай лічыць,

А імі любое дзяцінства заўсёды багата.

І будзе матуля на ганку пад нос спяваць,

Ды жарыць аладкі, каб дзеці раслі ў згодзе

З сабою, людзьмі. Каб умелі яны шанаваць

Асілкі-дубы, па небу галлём што водзяць.

І будзе так многа наперадзе сонечных дзён,

Бацькоўскай пяшчотай, як шалем пуховым, сагрэтых.

 

Дубы каля хаты забралі ў салодкі палон

Усе мае сны. Ім вялікае дзякуй за гэта.

 

Здымак зроблены з парога бацькоўскай хаты

 

май 2020