Госцем модна быць вясной

Госцем модна быць вясной.

 

А зiма мяце, бушуе,

Разгулялiся вятры.

Сэрца б`ецца, панiкуе,

Разрываецца знутры.

 

Снегам сэрца засыпае

Ды страшэнным халадком

Мне нутро перабiрае

Тым калючым вецярком.

 

Тэлефон даўно не звонiць,

Не завуць мяне на чай,

А зiма мне балабонiць:

Цiха, цiха засыпай.

 

Не! Не трэба! Не хачу я

Пад сумётамi спачыць.

Сiлы будуць! Iх знайду я!

Каб усё там растапiць.

 

Прымасцiлася ля свечкi

Прагарэўшай так даўно.

Свае горкiя славечкi

Разлiваю як вiно.

 

А яна гарыць i ззяе,

Раздае кругом цяпло.

Ад брыдоты ачышчае,

Дарыць ласку i святло.

 

Яе полымя iскрыцца,

Лашчыць сэрца зыркi свет.

Так i хочацца забыцца

Ды схавацца ў цёплы плед.

 

Лье агонь яна як рэчку,

Сагравае ўсё цяплом.

Так удзячна я за свечку

З цудатворненькiм святлом.

 

Стала плавiць тую льдзiнку,

Што на сэрцы у мяне.

Я заўважыла травiнку,

Як з пад шатаў тая б`е…

 

Да мяне спяшае лета!

Кветкi ў сэрцы расцвiтуць.

Дзякуй Бог, табе за гэта,

Не хачу ў слязах тануць.

 

Тэлефон на кухнi звонiць

I завуць мяне ў кiно.

Песню салавей заводзiць,

Я любуюся ў акно.

 

Не! Не крыўджуся, бо знаю:

Госцем модна быць вясной.

Я зiмой i не чакаю,

Плакаць мне смялей адной.