ВОСЕНЬСКАЕ.

Са зборніка «Гішторыі дзеда Алега».

 

Цякло скрозь шкло

дажджамі змУчанае неба.

Кот шмыгануў абмокшы,

па падворку.

Ой, холаду у хату нацякло…

СтарЫм цяпло патрэбна…

Я зараз печку натаплю,

стварУ сабе уласнае надвор’е…

 

Сабака мой ляжыць у кануры,

з сараю куры не вылазяць…

Паганкі-хмары разляглісь па небу…

Паходзіў певень па двары,

хмурЫ…

Цяплее ў хаце…

Папіць гарбаты, разі…

З мядком,

на лусце хлеба…

 

Заліў “Цэйлонскі Хэйліс” кіпятком,

паціху ножык натачыў,

адрэзаў хлеба,

ды й мядком услАсьціў…

Цякуць паціху думкі ручайком,

патрэскваюць паленцы у пячЫ.

Я кубачкам з гарбатаю,

сугрэў нутру,

ў адгон напасцям…

 

Бо, толькі богу ведама –

шчэ колькі мне пажыць…

Хаця ж, здаецца,

і пажыў нямала…

Сабраў пакрыху ураджай,

гарод прыбраны,

і бульба з мОркваю ў падвале,

цыбуля, у вязаначках, вісіць,

і венікі,

да бані,

пах распаўсюдзілі духмяны…

*+*

ноччу, на Лоджыі, з цыгарэткаю...