Вечар жыцця.

Звалiлась сонца

за Зямлi ускраек.

l ночы цiшыня - упанавала.

Вось так i чалавек -

у цемру памiрае.

Гадоў жыцця нiкому не хапала...

 

Здаецца ж,

нарадзiўся i жывеш,

бясконца.

Калi яшчэ там сэрца спынiць старасць...

Iдуць гады,

зыходзе i усходзiць Сонца,

i чарадуюцца гарота й радасць.

 

I без бяды - нiколi не бывае...

Каму - паменей,

а каму - бярэмам.

Так год за годам жЫцце праплывае -

не заўважаем, як старэем.

 

Тады i пачынаем днi бярЭгчы.

I дробязь кожная пяшчотаю кранае.

I разумееш,

раптам,

недарэчнасць -

гадоў жыцця, да шчасця,

не хапае...

*+*

У Косаве, ля калодзежа, з куфарам кавы...

 

.