Вечар жыцця.
Звалiлась сонца
за Зямлi ускраек.
l ночы цiшыня - упанавала.
Вось так i чалавек -
у цемру памiрае.
Гадоў жыцця нiкому не хапала...
Здаецца ж,
нарадзiўся i жывеш,
бясконца.
Калi яшчэ там сэрца спынiць старасць...
Iдуць гады,
зыходзе i усходзiць Сонца,
i чарадуюцца гарота й радасць.
I без бяды - нiколi не бывае...
Каму - паменей,
а каму - бярэмам.
Так год за годам жЫцце праплывае -
не заўважаем, як старэем.
Тады i пачынаем днi бярЭгчы.
I дробязь кожная пяшчотаю кранае.
I разумееш,
раптам,
недарэчнасць -
гадоў жыцця, да шчасця,
не хапае...
*+*
У Косаве, ля калодзежа, з куфарам кавы...
.
