Нехта там...

Ноччу горад быццам ў коме...

Дзе-нідзе, гарыць акенца –

хтосьці там, мне незнаёмы,

ад бяссонніцы няймецца.

 

Каву п’е, цыгарку смокча...

Смутак сэрца жме шалёна –

і ня спіць ён гэтай ноччу,

чалавек мне незнаёмы.

 

Можа нейкае няшчасце,

зачапіла нейкім бокам,

і няма куды падацца –

ў сэрцы ноч,

як і за вокнамі...

*+*

...уначы, на Лоджыі