СВИНЬЯ В ОГОРОДЕ.

Свіння Ў гародзе.

Але - не байка.

* * *

З дзяцінства засталося ў памяці...

Паслала мяне маці...

Каб бег я хутка-срочна,

каб гнаў свінню з гароду,

бо - з’есь,зараза,і гуркі, й капусту...

а што не з’есь, зараза,

пысаю ўскалоча...

пабег, малы...

...яшчэ ня ведаў я свінячую пароду...

пабег, як быў: басы, трусы ды майка...

і нават без дубца якога...

- Гэй, ты, парсюк,ану,адсюль - да лужы !

Ты ж што ж,гаўнюк, гарод наш рушыш !

Пайшла адсюль – твой агарод – памойка !

Давай, з гароду рухай !

...ня здвіглась з месца Бегамотсвінюха...

...ну, бачыць, малы, росту ў мяне нямнога...

затопча,гадзіна,малога...

За маткай бегчы,.. ці прасіць аб помачы суседа...

Зусім жа блізка, тут, за агарожай...

Ён жа – дарослы, ён жа дапаможа...

Але,маркую,што паркан – мяжа,..

не пераскоча...

Свіння ж чужую працу жраць ахвоча...

Заплакаў я спачатку ад бяссілля...

А потым засмялеў – гарода ж жалка!

Я ж з матачкай яго сажаў, палоў, ды паліваў,

ваду цягаючы з дашкоўскай рэчкі.

і зразумеў, што на свінню

не словы трэба, і ня рэчы...

трэба палка...

Вось так, з дзяцінства, нас жыццё пакрыху вучыць:

з Свіннёй ня трэба ўступаць у спрэчкі.

Няма ў Свінней ані сумлення, ні любві.

Рабісь дарослым.

і суседзей ў дапамогу не заві,

тым болей мамку.

 

Рабісь дарослым змалку.

Свіння залезла ў твой гарод -

бярыся сам за палку !

*+*

вечарком на Лоджыі, гледзячы на гарод