Уначы, на Радзіме

Вось так –

жывеш, жывеш,

пакрыху...

Як быццам конь ты, з сошкай.

І – цягнеш, цягнеш Час Жыцця, без перадыху...

А – навошта ?..

 

Не нарадзіўся – сам.

Цябе і не спыталі – нарадзілі...

На рукі мамка узняла,

і кажа – вось твая Радзіма !

 

І трэба – да Радзімы прывыкаць...

І – прывыкаеш, год за годам.

А лепшай – і не адшукаць,

калі,

жывеш ты – са сваім Народам...

 

Яго – “сягоняшнім” і “прошлым”...

І – будучыняй дажа !

А вось – навошта...

Гэта, ўсім –

тваё жыццё няхай пакажа...

*+*

на Лоджыі, ноччу