Один день Ивана Денисыча

Адзін дзень Івана Дзянісыча.

 

РаніцОю злез я з печы,

шасць за дзьверы,каб уцекчы,

і ад жонкі, і ад цешчы,

бац, а пОперак сустрэча –

сын мой, тая шчэ малЕча,

хныча, атрымаў па пысе, ў спрэчцы,

і да бацькі тут жа прэцца,

тУліцца, каб пажалецца,

ў бойкі ж лезе, аж няймецца,

ну, й пажалеў яго, раменьцам…

 

Ой, далЕй ад спраў бы збегчы,

дзе-нібудзь ў цяньку залегчы,

ды й, запнуўся аб каменьчык,

палец збіў, а чым палечыш,

палец той, што пакалечыў,

але суседам быў прымечан,

працягнуў сусед мне глечык,

не з малаком, а з крЭпчай нечым,

па чарзе смактуем, крэкчам,

ты ж глядзі, і стала легчай…

 

Пасмакталі, ён мне шэпча,

пайшлі ў гараж, там слоік з “Леча”,

і, амаль што поўны, глечык,

нам ў сяльпо ня трэба бегчы,

палец твой там і залечым,

і лячылі, аж да вечара,

добры дзень, якога лешага,

і няма нічога сьмешнага

ў тым, што мы сябе пацешылі…

 

А яшчэ адна сустрэча

адбылась ў мяне пад вечар,

штурхануў мяне у плечы

хамаваты нейкі стрэчны,

матам аблажыў падлеччым,

і грабануў мяне, злыднЕча,

ў партманэ цяпер – галеча,

ў сэрцы – холад і пустэча,

і душа ад страху енча…

Дзень здарыЎся недарэчны…

*+*

ноччу на Лоджыі