Провалиться мне тут же, если я вам соврал...

Са зборніка “Гішторыі дзеда Алега”.

ПРАВАЛіЦЦА МНЕ НА МЕСЦЫ, КАЛі Я ВАМ ШТО ЗБРАХАЎ.

***

Пайшоў я нАдысь па грыбочкі...

Чаго купляць !

Пацягнемся, і самі набяром !

Хадзіў па лесу я,

ажно да ночы...

Ды – анічога !

Акрамя што камароў.

 

Мне сустракалісь мухаморы...

Пустых бутэлек шмат...

А вось, каб грыб...

Ну, хоць адзін, каторы

паесці можна, дык – няма !

 

Прысеў ля нейкага балотца.

Цыгарку засмаліў, гарую...

І чую,

нехта да мяне цялёпаецца,

цераз балотца,

напрамую...

 

Ну, я жа чалавечак не з пужлівых...

Але, кіёчак нейкі падабраў...

Ў балотах не жывуць шчаслівыя,

каб нам ад іх чакаць дабра.

 

А уцякаць, паверце мне, дурота...

Вачэй няма на запатыліцы...

А той, які там прэ з балота,

шчэ можыць наўздагонку кінуцца !

 

Смалю цыгарку з выглядам героя,

якому мора – па калена...

А сам трасуся –

бо, кіёчак разі ж зброя...

Тут… кабы добрае палена...

 

А выпаўзла з балота сутварэнне...

Ня звер які… а проста мужычок...

Ну, росту можа што маленькага...

Маўчыць, смарчок...

Мо, лешы ?..

Ну, і я – маўчок...

 

Прысеў ён побач,

ні у чым як ні бывала.

Ну,

быццам і ня ён тут зараз пёр з балота...

А маё сэрца,

што дагэтуль аж скакала,

пакрыху цёўкаць стала,

без спяхоты.

 

І, раптам,

я пытанне чую...

Як быццам словы у маіх мазгах капошацца...

І разумею –

гэта ж лешы мне тэлепатуе,

маўляў, прыпёрся я сюды навошта ?

 

Канешне, мне такое непрывычна...

Але, размову трэба ж весьці.

І я, ў адказ, тэлепатычна –

што вось грыбкоў схацеў паесьці.

 

А іх – няма !

Дарэмна спадзяваўся !

Павыбралі ўсё нейкія засранцы.

Я ногі збіў, пакуль бадзяўся,

а шчэ да хаты трэ дабрацца...

 

Тэлепатую.

Сам скачу ў эмоцыях.

Натура жвавая – таму машу рукамі...

Бо, лешы ўсё дазнацца хоча,

мо я ад галадухі,

за грыбамі тут блукАю ?

 

Ну, я яму і выдаў сто рацэптаў !

У падрабязнасцях жывапісаў !

Зрабіць што трэба,

з грыбам тым, ці з гэтым,

каб смак быў,

як у царскіх страў...

 

Тэлепатую – смак які ў апёнкаў...

МалЕнькіх, хрусткіх, ў марынадзе...

Пра белыя, з смятанаю смажОныя...

І ежа гэта, і усладдзе...

 

Таму, не з голаду,

а з цягі да прысмакаў.

Жыццё ж у нас звычайнае –

што у мяне, што ў лешага.

Яда – не дзеля, каб пакакаць.

Смак ежы – каб жыццё пацешыць...

 

Калі б хто з боку нас пабачыў,

то – палічыў бы за вар’ятаў.

СтарЫя дурні моўчкі скачуць

у лесе, быццам малпяняты...

 

Баўбочуць ўсе пра тэлепатыю...

А у жыцці вы ёю карысталіся ?

Сустрэць такіх “спяцоў-аматараў”

вучоным нават не здаралася.

 

Паспачуваў, па-добраму, мне лешы...

Канешне жа, тэлепатычна зноў,

і запрасіў заходзіць, каб пацешыцца

размоваю пра стравы, што з грыбоў.

 

І – знік...

А я, як ветрам быў узняты,

і цераз міг, каб мне тут праваліцца,

ля роднай апынуўся хаты !

З грыбочкамі...

І як жа не дзівіцца ?

 

Пайшоў у лес я

з торбачкай, ды ножыкам.

Бо, торбачку лягчэй насіць рукамі.

А зараз на руках – вісяць два кошыка...

Адзін – з апёнкамі...

Другі – з баравікамі...

 

Не паверылі ў гішторыю такую ?

Пра тэлепатыю, пра лешага ?

А ўсё-ўсё праўда-точна !

Заходзьце ў госьці – пачастую

дарункам Лешага –

грыбочкамі !

*+*

увосень, надвячоркам, на Лоджыі.