Дождь отчаяния
ДОЖДЖ РОСПАЧЫ.
Дзе ж ты, мая каханая дзяўчына?
Мне сонца не відаць з-за хмар,
і засціў дождж увесь зямны абшар,
і кроплі лепяць прама ў твар,
я адчуваў іх, нават што вачыма...
Цябе – няма...
Бог – даў,
і сам жа і забраў свой Дар.
Каб Час ды павярнуць…
Але, нажаль,
такое немагчыма...
Ляцелі кроплі, ахапляла сэрца ноч.
І толькі памяць
вобразам Тваім мяне лячыла.
Скуголіў вецер,
месяц крочыў боч,
а Час – не павярнуць.
Нажаль, такое,
нават Богу немагчыма...
Слязілісь кроплі, змешвалісь з слязьмі,
далЕй і жыць,
здаецца, што няма прычыны.
Паслухай, Бог,
да мілай ты мяне вазьмі,
бо, без яе,
Жыццё мне – немагчыма...
*+*
