Дождь отчаяния

ДОЖДЖ РОСПАЧЫ.

 

Дзе ж ты, мая каханая дзяўчына?

Мне сонца не відаць з-за хмар,

і засціў дождж увесь зямны абшар,

і кроплі лепяць прама ў твар,

я адчуваў іх, нават што вачыма...

Цябе – няма...

Бог – даў,

і сам жа і забраў свой Дар.

Каб Час ды павярнуць…

Але, нажаль,

такое немагчыма...

 

Ляцелі кроплі, ахапляла сэрца ноч.

І толькі памяць

вобразам Тваім мяне лячыла.

Скуголіў вецер,

месяц крочыў боч,

а Час – не павярнуць.

Нажаль, такое,

нават Богу немагчыма...

 

Слязілісь кроплі, змешвалісь з слязьмі,

далЕй і жыць,

здаецца, што няма прычыны.

Паслухай, Бог,

да мілай ты мяне вазьмі,

бо, без яе,

Жыццё мне – немагчыма...

*+*