Сумная тэндэнцыя.
Некалі ўжо зусім дарослы сын, пабачыўшы сваю зусім старэнькую маці, пад уладай зялёнага змея, ды, можа, і не са злосці, але недарэчна сказаў:
-Мама! Табе ўжо сто год, а ты яшчэ ўсё паліш?
Канешне, на самой справе, маці не паліла цыгарэты, але зразумела сумныя і горкія сынавы словы пра тое, што яна старая, але яшчэ да нечага жадае імкнуцца. Але, яна, можа, і імнкнулася, але толькі да таго, каб яе сын заўсёды быў шчаслівы, маці, якая вельмі любіла свайго сына і тады, і зараз, якая была гатова аддаць сваё жыццё і сваю душу за існаванне яго жыцця, толькі ўсміхнулася, ды ласкава, з усмешкай казала:
-Да, сыночак, да, любенькі, ўсё палю яшчэ. Вось зусім мала засталося ўжо, адзін маленькі недакурак…
Слоў такіх не выдумала яшчэ чалавецтва, ды і іх не хопіць, каб апісаць тое, як любіць маці сваё дзіця…
-Мама! Табе ўжо сто год, а ты яшчэ ўсё паліш?
Канешне, на самой справе, маці не паліла цыгарэты, але зразумела сумныя і горкія сынавы словы пра тое, што яна старая, але яшчэ да нечага жадае імкнуцца. Але, яна, можа, і імнкнулася, але толькі да таго, каб яе сын заўсёды быў шчаслівы, маці, якая вельмі любіла свайго сына і тады, і зараз, якая была гатова аддаць сваё жыццё і сваю душу за існаванне яго жыцця, толькі ўсміхнулася, ды ласкава, з усмешкай казала:
-Да, сыночак, да, любенькі, ўсё палю яшчэ. Вось зусім мала засталося ўжо, адзін маленькі недакурак…
Слоў такіх не выдумала яшчэ чалавецтва, ды і іх не хопіць, каб апісаць тое, як любіць маці сваё дзіця…
