Наследие

От предков испокон веков

Наследье мне завещано.

Между своих и чужаков,

Как мамы ласка вечная.

О нём мне шепчут сказки-сны

Весенние проталины,

И осень - шелестом листвы

И в поле дуб опаленный.

О нём мне память разбудил

На липе аист клёкотом .

И тот упавший старый тын,

Что у села далёкого.

И это блеянье ягнят, -

Их зов на дальнем пастбище.

Вороньи стаи, что галдят

Там, где могилы кладбища.

И в бездну-ночь, и в белый день

Смотрю я «в оба» пристально,

Мой клад высоких степеней

Я берегу неистово...

Он мне, как факел для души.

В нём счастье - многоликостью.

Средь мрака вечного в глуши

Он - светоч, между дикостью.

С тем кладом - дум моих родство, -

Созвездье благородное.

Зовут наследие моё

Всегда - Сторонкой РОдною.

 

Перевод с белорусского

 

 

Спадчына

 

Ад прадзедаў спакон вякоў

Мне засталася спадчына,

Паміж сваіх і чужакоў

Яна мне ласкай матчынай.

Аб ёй мне баюць казкі-сны

Вясеннія праталіны,

І лесу шэлест верасны,

І ў полі дуб апалены.

Аб ёй мне будзіць успамін

На ліпе бусел клёкатам

І той стары замшэлы тын,

Што лёг ля вёсак покатам;

І тое нуднае ягнят

Бляяньне-зоў на пасьбішчы,

І крык вароніных грамад

На магілкавым кладзьбішчы.

І ў белы дзень, і ў чорну ноч

Я ўсьцяж раблю агледзіны,

Ці гэты скарб ня збрыў дзе проч,

Ці трутнем ён не зьедзены.

Нашу яго ў жывой душы.

Як вечны сьветач-полымя,

Што сярод цемры і глушы

Мне сьвеціць між вандоламі.

Жыве зь ім дум маіх сям'я

І сьніць з ім сны нязводныя...

Завецца ж спадчына мая

Ўсяго Старонкай Роднаю.

 

Янка Купала. 1918 год