Drogi (на польском языке)

…I choć dla każdego swój domek jest drogi,

Jak często my kraj opuszczamy rodzinny!

Wołają, wołają za sobą nas drogi

I dłużą się, dłużą się nudne godziny.

 

Liczymy je: pierwsza, a druga, a trzecia…

Ach, ile ich jeszcze znajdziemy na przodzie!

Składają się z godzin miesiące, stulecia,

Znikają godziny, jak bąble na wodzie.

 

A droga się kręci, nie widać jej końca,

Za każdym zakrętem kurz wije się szary

I z trudem przez niego przebija się słońce,

Czerwonym promieniem zalewa obszary.

 

I jakże zrozumieć, co kryją te kłęby,

I jak oszacowac ten szlak należycie?

I będą za nami i grzechy i błędy,

Jak ogon, ciągnęły się ciężko przez życie,

 

Bo życie to droga, a dom za plecami,

Bez żalu przez nas porzucony za młodu,

Będziemy my śnili długimi nocami,

Acz z rana i znowu ruszymy do przodu.

 

Ktoś rzeknie: czy jest w życiu smak bez wędrowek,

Bez burz i bez przygod, bez dżdżu i bez gromu?

Lecz będzie szczęśliwym bezmiernie ten człowiek,

Którego wędrówka skończyła się w domu.

 

Ten człowiek, którego na progu spotkała

Rodzina, od ktorej odwyknąć już zdążył,

Matula, co płacząc na niego czekała,

I żona, do której on prawie nie dążył.

 

I on, zapomniany od ludzi i Boga,

Już dawno nie człowiek, lecz kości i ciało,

Zrozumie raptownie: jest bzdurą ta droga,

Bo życie bez nich w drodze sensu nie miało.

 

I kiedy zostanie ta rzecz zrozumiana

I życia wyjaśni się całe znaczenie,

On padnie przed domem we łzach na kolana,

Dla siebie szukając u nich przebaczenia.