Глыток вады
Айчына, ты чуеш, як сэрца тваё
Б'ецца ў маіх грудзях?
Як думкі твае штурхаюць кроў
І ў свет дабрыню нясуць?
З табою мне хочацца крочыць туды,
Дзе ёсць у дарог працяг,
Каб вочы спазналі тваю прыгажосць
І думак тваіх вясну.
Я сын тваіх пушчаў, пагоркаў, крыніц,
Замкаў і спелых ніў.
Я мудрасць тваю з сабою нясу,
Бо ў ёй – чысціні выток.
Напіўся сягоння крынічнай вады,
Ды крышку ў зямлю праліў:
Каб сілаю ты налілася зноў,
Я даў і табе глыток.
