Разборачка
Са зборніка “Гішторыі дзеда Алега”.
***
Учора Кот мой – натварыў !
Спаймаў ён мышанЯ малога дзесьці...
А я ж Ката кіўбаскаю карміў...
Няўжо малога хоча з’есьці ?
Маё ! Малое ! Сірацінка !
Туды-сюды пабегае па хаце...
А я на гэта мышанЯ, з слязінкай...
А Людаед-Кацяра –
нацэліў сіраціначку сажраць !
Я, каб малога не пужаць,
бяз гвалту, ціха, падбіраюсь...
Пакуль Кот не сажраў мышА,
а толькі з ім яшчэ іграе...
І спрытна так,
за шкірку – хваць !
Кажу: –Ты што ж, пачвара, тут тварыш...
–Пашто узяўся за дзіцё ?!
–Ты, Кот, цяпер мне – не таварыш...
І ўжо хацеў у фортку кінуць...
За здзек над маленькім мышом...
Ды, Мыш паспеў такі мне піскнуць:
–Дзед, пачакай !
–Кот – мой дружок !
–Вунь, у Ката – ёсць ты, а я...
–Таму, твой Кот – мая апека !
–Цяперачкі, мы ўтрох – сямьЯ.
–І Кот сказаў – навекі !
Цяпер на хаце так бывае,
што я дзіўлюсь – што ў хаце дзеецца...
Мыш – Кату на вуха нешта напявае...
А Кот – з Мышом кіўбаскай дзеліцца...
*+*
(учора – вчера; дзесьці – где-то; з’есьці – сьесть;
не пужаць – не пугаць; спрытна – ловко;
за здзек – за издевательство; паспеў – успел;
пачакай – подожди; цяперачкі, цяпер – сейчас;
дзіўлюсь – наслаждаюсь удивительным;
дзеецца – творится).
