Разборачка

Са зборніка “Гішторыі дзеда Алега”.

***

Учора Кот мой – натварыў !

Спаймаў ён мышанЯ малога дзесьці...

А я ж Ката кіўбаскаю карміў...

Няўжо малога хоча з’есьці ?

 

Маё ! Малое ! Сірацінка !

Туды-сюды пабегае па хаце...

А я на гэта мышанЯ, з слязінкай...

А Людаед-Кацяра –

нацэліў сіраціначку сажраць !

 

Я, каб малога не пужаць,

бяз гвалту, ціха, падбіраюсь...

Пакуль Кот не сажраў мышА,

а толькі з ім яшчэ іграе...

 

І спрытна так,

за шкірку – хваць !

Кажу: –Ты што ж, пачвара, тут тварыш...

–Пашто узяўся за дзіцё ?!

–Ты, Кот, цяпер мне – не таварыш...

 

І ўжо хацеў у фортку кінуць...

За здзек над маленькім мышом...

Ды, Мыш паспеў такі мне піскнуць:

–Дзед, пачакай !

–Кот – мой дружок !

–Вунь, у Ката – ёсць ты, а я...

–Таму, твой Кот – мая апека !

–Цяперачкі, мы ўтрох – сямьЯ.

–І Кот сказаў – навекі !

 

Цяпер на хаце так бывае,

што я дзіўлюсь – што ў хаце дзеецца...

Мыш – Кату на вуха нешта напявае...

А Кот – з Мышом кіўбаскай дзеліцца...

*+*

(учора – вчера; дзесьці – где-то; з’есьці – сьесть;

не пужаць – не пугаць; спрытна – ловко;

за здзек – за издевательство; паспеў – успел;

пачакай – подожди; цяперачкі, цяпер – сейчас;

дзіўлюсь – наслаждаюсь удивительным;

дзеецца – творится).