Про внука Данилу.

ПРА унука ДАНіЛУ.

 

Жэўжык гэты мне знаёмы...

Ціхі.

Калі спіць у доме...

Калі спіць – такі ўжо мілы...

Унучак мой.

Завуць Даніла.

 

Тры гады ўжо на свеце.

Ну, дзіцё – як і ўсе дзеці.

Ледзь прачнуўшысь –

скочыў з ложка,

закруціўся,як юла...

Вось,унук,твае сандалі,

вось адзёжка...

...а няма яго самога...

Дзе Даніла?

А – нямА!

 

Ён ужо на ганак выбег

паглядзець на новы дзень...

...і – пабег, малы бязстыднік,

голы...

Хоць бы што адзеў!

 

Не!

Галышом на агарод.

Тут раслін карысных многа.

Усе цікавы для малога.

Бач! Угледзеў агурОк!

Адарваў,аб пуза выцер,

адкусіў і захрумстАў…

...і стаіць шчаслівы,быццам –

агароду Гаспадар…

 

Ну, сажалі мамка з бацькам,

дзед, бабуля - ўчатырох...

Але ж і я ня быў ў гулянках.

У справах гэтых дапамог!

З мамкай дзёргаў пустазелле.

З таткай грады паліваў.

Плот рамантавалі з дзедам –

малаток яго трымаў!

 

З’еў гурок, пайшоў, агледзеў

усё, на градах што расце.

Сонца паднялося ледзьве...

Дзень пачаўся...

І наперадзЕ -

спраў цікавых...

...не паспець...

*+*

улетку у 2012-м годзе, у Косава.