ЗОРКА АЙЧЫНЫ

Не жыву, а выжываю,

З цела жылы вырываю.

Доўга крочыў да Айчыны,

А яна збягала прэч.

Бо Айчына, быццам зорка,

Зроку блізка і – далёка…

Не крануць яе рукою,

Не ўтрымацца за яе,

А душы няма спакою,

Хто ж ёй песню прапяе?

Ды такую, каб пачулі

Зоркі іншыя яе.

Ляцяць гукі да матулі:

Мама, слухай, сын пяе!

 

Ты ж калісьці мне казала:

Лёс любі, шануй жыццё…

А яно святлом вакзала

Вочы коле, бы асцё.

Я ж хацеў святла другога,

Я ж хацеў заўжды служыць

Для Айчыны, бы для Бога,

А яна бяжыць, бяжыць…

І куды дарога тая

Зноўку выведзе яе?

Мама, слухай, сын спявае

Песні вольныя твае.

Мне без волі шлях не мілы,

Без яе жыццё – пятля.

– Мама!

Чуеш?

Дай мне сілы

Асвятляць твой шлях здаля.

 

2006