ВАЎКАЛАК

Завыю ўночы ваўкалакам,

Каб здрыгануўся ўвесь Сусвет,

Каб кожны вораг мой заплакаў,

Бо ваўкалакам стаў паэт.

“– Вось ён, глядзіце, перад вамі

Бяжыць, ламаючы сукі.

Ну, што ж вы здзіўленыя сталі? –

Забіце здань, вазьміце кій!

Інакш ён не даруе здрады,

Ганіце ў кут яго! – Ату!

І камянёў халодным градам

Забіце здань”, – сказаў пастух.

А ваўкалак з апошніх сілаў

У лес памкнуўся напрасткі.

Сабакі рвалі скуру, спіну

Краналі ікламі бакі.

І ногі, збітыя аб голле,

Хісталі сілу, волю, дух.

Упала здань – і шэрым полем

Пакрочыў стомлены пастух.

Зірнуў назад –

І ваўкалакам

Завыў на ўвесь здзічэлы свет:

За што такая мне падзяка?

Не ваўкалак я,

А – паэт.

 

1992