РОЗДУМ ЛЯ ЗАМКА РАДЗІВІЛАЎ

Ля відушчых каменняў, муроў пасівелых,

Дзе прымалі з пашанай заможных гасцей,

Я сягоння знаходжу крупіначкі веры,

Што ў пачуццях маіх да вышыняў расце.

 

Я заплюшчваю вочы і бачу, што ў замку

Радзівілы спраўляюць святочны свой баль.

Маладзіцы гуляюць па весняму парку,

І альтанка глядзіць зацікаўлена ў даль.

 

Пазалочаны келіх з віном недапітым,

Цені свечак, бы здані, хістаюць святло.

І партрэты на сценах згушчаюць палітры,

Несучы незгасальнае ў сэрцы цяпло.

 

Хто прызнаецца шчыра душы чалавечай,

Што зніштожылі хамы яе хараство?

Хіба толькі партрэты на сценах

Ці свечкі,

Ці крыжы,

Што глядзяць у маўклівы прастор.

 

1995