ГЛЕЧЫК

Калі ён амаль застыў,

Яго апалілі ў печы.

А каб не стаяў пусты –

У глечык паклалі рэчы.

 

Ён верна служыў сям'і –

У ім малако не кісла.

Бывала, да ртоў сямі

Сям'і ён карміў вялізнай.

 

Ён бачыў накрыты стол

З прысмакамі па-літвінску.

У полі, сярод кастроў

З яго налівалі віскі.

 

Ён бачыў Парыж і Рым,

Афіны, старую Прагу.

Ён радасць надзей дарыў,

І ў спёку спатольваў смагу.

 

Даўно той памёр ганчар,

Што гліну мясіў рукамі.

А глечык гасцей страчаў,

Унукі ў яго гукалі.

 

Жыла ў ім яго душа.

А сёння – разбіўся глечык.

Ад страты планеты шар

Уціснуў, бы гліна, плечы.

 

2002