Притча об усталости.

Прытча аб стомленасці.

 

"(...няма нічога лепей, як насалодвацца чалавеку

справамі сваімі, таму што – такая доля яго;

бо хто прывядзе яго пагледзець на тое,

што будзе апасля яго ?

–Кніга Экклезіаста.гл.3.ст.22)

 

Пад вечар птушкі ў гае замаўчаць,

і застракочуць конікі у ржаным хлебе...

Змарыўшысь, мы кладземся моўчкі спаць.

...а зоркі прачынаюцца на небе...

 

Ах, божачкі, ніколі ж не сканчаецца работа!

У прыцемках, бяз сіл, кладземся спаць.

Бо з раніцы, назаўтра, праца,

йзноў – да пота.

...а месяц толькі выйшаў пагуляць...

 

Ад раніцы да ночы: ў полі – жонка,

мужык - іную справу дзесьці робіць.

Маўклівая вячэра у пацёмках.

і – спаць, бо на размову любу –

сіл і дум ня хопіць.

...а там, наверсе, Месяц – лепшы хлопец неба...

па Млечным шляху выйшаў пахадзіць.

Дзяўчатам-зоркам жа, вядома ж трэба

сабой палепш зіхнуць,

і між сабой пагаманіць.

 

Дык можа так:

паелі, ды й – на ганак.

Каб там, прысеўшы поруч, слухаць ціха ноч.

Забыць: і стомленасць,

і заўтрашні працоўны ранак.

...глядзець, глядзець, удвух на гэту прыгажосць...

Як там,на небе,Месяц,

быццам хлопец з вёскі,

сустрэўся, ненарокам, з чарадой дзяўчат.

А ён – вялікі, Месяц, значыцца – высокі.

Яшчэ, й бландын,.. ну, як тут прамаўчаць...

Гамонка ў небе, зорачкі хахочуць!

Мігценне іхняе – то тут, то там.

Размовы нейкія вядуць,..

а па-вясковаму, балбочуць.

...і к зорачкам пяшчота, як к дзіцям...

 

...і як жа добра, так, удвух, ў цішы паседзець,

і памаўчаць, трымаючысь за рукі.

І муж – ужо сябе ня лічыць дзедам,

і жонка – прыгажуня-зорка,

а не якаясьці старуха...

Няма устатку: нега і пяшчота.

Навокал ноч, наверсе – бесканечнасць.

А мы – удвух.

Навошта зараз нам яшчэ каго-та.

...і разумееш, што любоў, гэта – навечна...

 

А сонца, раніцой, пагоніць спаць “хлапца”...

...і зорачкі паціху дзесьці знікнуць...

Нічога !

Праца – ўдзень.

Пасля вячэры – ганак.

і пачакаем разам месяца...

...і зорачкі, як мы – да іх, да нас з табой прывыкнуць …

*+*

ноччу...