Тревожно...

МінскіЯ Хронікі. Трывожна...

 

Вецер знекуль прыляцеў.

З дрэвам уначы шапОча.

Спавядае – быў ён дзе.

Мне ня спіцца гэтай ноччу…

 

Зоркі холадна зіхцяць.

Месяц надзіральна сочыць.

Не магу я зараз спаць.

Мне ня спіцца гэтай ноччу…

 

Настарожаная ціш.

Слёзы напаўняюць вочы.

Ты куды, Зямля, ляціш?

Мне ня спіцца гэтай ноччу…

 

Велізарнейшы Сусьвет.

Кропляй ў ім мая Краіна.

І навошта ж столькі Бед

Нам, ды й наваліла…

 

Стомай змучана Душа.

Сэрца, й Розум шчасця хочуць.

І каго ж мне паспрашаць –

і з чаго ж, чаго, чаго,

мне ня спіцца гэтай ноччу…

*+*

(знекуль – откуда-то; шапоча – шепчет; спавядае – ведёт рассказ;

дзе – где; зіхцяць – блестят; сочыць – наблюдает; вочы – глаза;

кропля – капелька; навошта – зачем; стома – усталость;

розум – разум; хочуць – хотят; паспрашаць – расспросить).