Жарылыс

Біз тербелеген тал бесік талқанданып,

Жарылыстан Жер-ана жатты талып.

«Неткен қуат, Тәңірім-ау?!»деп таңданды,

Қыр төсінде мал баққан аңқау халық.

Аңқау халық,

Мейлінше адал халық.

Сәбиіңді тумастан болған ғаріп,

Өксіп жүріп, дүние-ай, білмедің-ау,

Жібергенін «атомның оты» қарып.

Жас қыршындар мезгілсіз азаланған,

Еске түсіп кей-кейде мазаланам.

Туған жерде олардан қалған белгі,

Тым құрыса, тұрсыншы мазар аман,

Алтын ұя тасыған қызыл қырман.

Жер –ананың жүрегін шайлықтырған,

Қашан ғана атомның үні өшеді,

Қашан ғана мұң тарар мына қырдан?

 

 

 

Взрыв

 

Колыбель нашу жестко качнув, взвилась.

И от взрыва Земля потеряла сознание.

- Какая же сила в нем! – Все восхитились.

О Народ, о Божьи создания!..

Но теперь инвалид еще в чреве ребенок.

Оплакивай, раненное поколение!

Ты не знал ведь, глядя словно спросонок,

Что «атома огнь» опасен, смертелен.

В сердце раненное временем поколение,

Сколько же вас на земле осталось?

Вспоминаю с грустью и сожалением:

Уж, хотя бы кладбища не разрушались.

Край хлебов золотых убила беда.

Сердце страдает, боль взрыва встречая.

Когда же рассеется он навсегда?

Когда край степной покинут печали?

 

 

Сулеймен Баязитов

Перевод Талгата Гарипова