Чарнее лісце

Не выйсці

З рэк атрутных слоў,

Што топяць сцежкі нашы –

Чарнее лісце

Берагоў,

Змяняюцца пейзажы.

 

Ў мінулым

Цвіў кахання бэз,

Натхнённа ззялі твары:

Мяне цягнула –

Я палез

Ў душу тваю ахвярай.

 

Шукаў у ёй

Адбітак нас

І верыў: ёсць надзея.

Палаў табой

Пакуль не згас,

Лічыў: ты – панацэя.

 

Аддаў што ёсць:

І моц, і кроў;

Загойваў твае раны.

А вынік – злосць

Ад ланцугоў

Ды роспач ад падманаў.

 

Наперад крок

Рабіў, а ты

Інэртна існавала.

Пачуццяў змрок

Тваіх – як дым,

Смяротная навала.

 

Раз’ела сэрца –

І пайшла,

А я, зламаны болем,

Здурнеў, здаецца,

Бо душа

Не хоча быць у волі.

 

Чарнее лісце,

Дым ірве,

Змяняе колер бераг.

Жылі калісьці,

А цяпер

Існуем без намераў.