З ПТУШЫНАГА ПАЛЁТУ

З птушынага палёту, кажуць, лепей бачна,

Перадаецца прымаўка такая з веку ў век.

Як бы i так, але не ўсё тут адназначна,

Напэўна, паспяшаўся з вынiкамi чалавек.

 

З вышынь, мяркую, можна добра бачыць форму,

А гэта значыць, заўважаем навакольны лоск.

Яго наводзяць, без сумленнага дакору,

Там дзе ўзнялася лебяда, дзе не ўзышоў авёс.

 

З птушынага паллету не пачуеш стогны

Зямелькi роднай пад цяжарам застарэлых ран.

Душу не закране буслiны крык самотны,

Ды дзятла стук, што пустата нясе да чорных хмар.

 

Не чуецца, як б`юцца сэрцы, пульс гаротны,

Душа як плача, бы кулiк, схаваўшыся ў чарот.

Як рвецца птах узняцца ўвысь, дзе стане вольным –

Буран перамалоў, перакруцiў, як калаўрот.

 

З птушынага палёту любавацца можна,

Калi пакутным даў папiць вады крынiчнай з рук,

Вандроўнiку – каня й прытулак прыдарожны,

Знямогламу – надзею з верай на збаўленне мук.