МАРУ Я…

Мару я аб часiнах салодкiх,

Калi ветрык аблашчыць мне сэрца.

Расцалуе праменьчык з лагодай,

Ды напоўнiць жыццё маё верай.

 

Розум, сэрцайка, душанька ў згодзе,

Хваляй радасць i гонар за дом наш,

За зямельку сваю, за народзе,

За краiну, за песнi аб вёснах…

 

За любоў i каханне, што поўняць

I ракою цякуць па прасторах.

За гуманнасць, сардэчнасць, духоўнасць…

Каб забылася злое «учора».

 

Каб зiма не студзiла, а коўдрай

Укрывала праростак танюткi,

Якi вёснамi кветкай мядовай

Заварожыць, як лекар ад смутку…

 

Каб жыццё налiвалася ў колас,

Каб дрыжэлi над кожным зярняткам,

Каб гучаў над прасторамi голас,

Голас мiру не множыць лампадкi.