ЦВЕТЫ ПОЛЕВЫЕ (перевод с белорусского стихотворения Светланы Басуматровой))
Возле дорог цветы нередки.
Открыты лепестки так нежно,
как-будто лета чудо-детки
всё шепчут на лугу безбрежном.
О матери-земли заботе.
О солнечных лучах и свете.
О зёрнах в скромной позолоте
и о коротком, тёплом лете.
Внезапно брызнет с неба дождик.
Уйдет,побыв мизерным сроком.
А солнца лучик, словно ёжик,
нежданно выкатится боком.
Вновь засияют в перекрестках
путей и дорогой землицы
рой лепестков, красивых, пестрых.
Любовь в серебряной водице.
СВЯТЛАНА БАСУМАТРАВА
КВЕТКІ ПАЛЯВЫЯ
Уздоўж дарог красуюць кветкі,
раскрыўшы пругкія пялёсткі.
Нібыта цудаў лета сведкі,
шапочуць між сабою проста.
Аб матчынай зямлі -пяшчоце,
аб сонечным ласкавымі свеце,
аб збожжы ў сціплай пазалоце
і аб кароткім цёплым леце.
Знянацку грымне з неба дожджык
і праміне ў імгненне вока.
А промні сонца, быццам вожык,
з-за хмары выкацяцца бокам.
І зноў зассяюць ў скрыжаванні
шляхоў і роднае зямліцы
чароўныя, нібы каханне
пялёсткі ў срэбранай вадзіцы.
