Начны непакой...

Не чакаю –

ні сяброў, ні ворагаў...

Ноч над Косавам –

бяззоркавая, хмарная.

Я – адзін, пад яблыняй,

з сваімі марамі.

Крыху стомлены...

 

Цішыня –

са смуткам, і спакоем...

Мне здаецца –

я адзіны у Сусьвеце.

Толькі вось –

сабака нешта брэша дзесьці.

Быццам гора у яе якое...

 

У сабак –

таксама ёсць пачуцці...

Вось жа гэта –

плача, падвывае.

Можа адзіноту адчувае,

І галосіць, бедная,ад жуці...

*+*

27 красавіка 2014 г. ноччу у Косава...