Да любай...

Цягнуся да цябе сваім Сусьветам...

Пульсуе лавай кроў у скронях,

вулкан пачуццяў

зараз рыне!

І вогненны пратуберанец

з сэрца рвецца,

каб ужаліць!

Чаму цябе гэта пужае?

Каханне не бывае

раўнадушна-роўным,

як мора Мёртвае, на ІзраІле...

 

Цягнуся да цябе цудоўным Мірам...

Тут – эльфы ў лесе...

і наяды ў рэчцы...

і Вакх

ў абдымачках з Сатырам...

І гэта – назаўжды,

не толькі сёння,

бо Мір кахання – плённы!

Чаму ж з мяне ты робіш зомбі...

Каханне не бывае недарэчным,

як камяністая пустэчча Гобі...

 

Цягнуся да цябе адным iмгненнем...

Імгненне – непаўторнае,

ніколі!

Каханне не заменіш іншым нечым,

згубіўшы –

будзеш з невыноснай боллю,

жыццё калечыць у самоте!

Кахаю так,

што рвуцца нервы...

Чаму няма iмгненню – веры?

Каханне, любая,

бывае толькі вечным,

як думка,

што не мае формы плоці...

*+*

25 красавіка 2013 г. Увечары, жонцы маёй, Лялячцы...