ПРАЧЫНАЙСЯ

На свiтанку хтосьцi грукае ў акно,

Сонны, не прачнуўся… Я прылiп да шыбы.

Пабялеў ад страху, быццам палатно.

Там сухая постаць, як бы знята з дыбы,

Клiча прачынацца, досвiтак даўно.

 

Бачу нейкi сполах i вялiкi жах…

Я твая матуля, прачынайся, сынку,

Мова, за якую гiнулi ў баях,

Край ад нас чакае смеласцi, учынку...

Толькi побач, разам знойдзем цвёрды шлях.

 

Стаў я прачынацца.. Клiкаў край: «Хутчэй»!

У пявучасць мовы вельмi закахаўся,

Як туман заслона падала з вачэй…

За Радзiму мацi мой народ змагаўся,

Кроў бурлiла ў сэрцы, бы як той ручэй…

 

З намi наша мова i радзiмы сцяг,

Мы за наша права, каб людзьмi назвацца.

Разарвём аковы, пераможам страх,

Воблiк чалавечы будзе ў край вяртацца,

Прыйдзе воля з праўдай, што цяпер у снах…