Хронікі Радзімы.
МінскіЯ Хронікі. Хронікі Радзімы.
Жыццё, ад дзяцінцтва
да старасці – сутнасць...
Куточкі Радзімы
у сэрца кладуцца…
Там, дзесьці – рачушка,
павольна пятляе.
ПадАлей,
над пушчай,
ветрык гуляе...
Там - выйдзе да вёскі гарбаты сахаты.
Тут, птушкі ў зацішшы,
смакуюць ля хаты
нязнятыя вішні...
Там, смагу ўцярэбіць
струменьчык крынічкі...
Тут матчыным хлебам
пацягне,
так звычна…
Усё гэта ўкласці
у сэрца патрэбна.
Няма большай сьвятасці
у сьвеце пад небам...
Бо, гэта – Радзіма.
Мой Край – для жыццЯ,
дзе маці мяне –
для яго нарадзіла,
і сутнасць у гэтым – майго быціЯ !
Цудоўны Край…
Ты мной кахАны...
Пануе над табою погань…
Над лЮдам – здзекі ды падмАны…
Зямля,
Пакінутая Богам…
*+*
ноч, кава, Лоджыя
