На пагосце.

А за акном і дождж, і вецер-

лістапада апошняя пара…

Галаву мне муціць дым ад цыгарэты,

і як ніколі, п’янее ад віна мая душа.

Гараць перад іконай васковыя, патрэскваючы свечкі,

і цені у паўзмроку па кутках…

Цяплом і варывам з рускай цягне печкі,

і кот варкочучы, спіць на маіх руках.

Як доўга тут не быў я у хаце - наездамі,

усё праца, справы, служба…

Даўно жывуць чужыя людзі у хаце -прыезджыя,

А быў той час, мая прабабка у ім жыла.

І быў я сёння на пагосце-

усе мае там родныя і месца больш няма…

І плакаў там я ні ад крыўды, а ад злосці,

што засталася ад жыцця адна журба.

Гараць васковыя перад абразамі свечы,

глядзяць з дакорам, з іконы вочы добрыя Хрыста…

І сёння для сябе я вырашыў у гэты вечар,

што назаўжды вярнуся у мясціны роднага сяла.

Віцебск-Верамяюк С