ТЕЧЁТ РЕКА...

Цячэ Рака цераз Краіны…

 

Я на світанку

выйшаў са двара.

Пайшоў,

па-над туманам,

па узгорку.

І сеў на беразе Дняпра.

Каб змыў ён мае думкі горкія...

 

Цячэ рака...

Цячэ – Дняпро, спрадвеку...

Цераз Смаленск, і Магілёў, і Кіеў...

І для яго – мы проста Чалавекі.

А для сябе –

чаму мы розныя такія ?

 

Ўспаўзае сонца над Дняпром,

туман ператварая ў росы,

і зараз туташні паром,

касцоў пацягне на пакосы...

 

ДашкОўка-вёска,

з лугам заліўным...

Няўжо, адзін ён – тут, на Беларусі ?

Няма такіх на Украіне ?

І не бывала на Смаленскай рУсі ?

 

Спявае жаваранак,

дзесьці нада мной – увЫсі...

А над Дняпром – кружЫцца бусел...

Я не магу ў душы,

нават памысліць –

што так бывае толькі тут,

на Беларусі...

 

ЗайцЫ ў лясах –

нацыянальныя, няўжо ?

Няўжо трава ў пакосах – розная ?

Для працы і жыцця –

патрэбна не ружжо...

Патрэбны нам – плугі, і косы...

 

Смаленскі люд...

Украінскі народ...

Куды вас цягне

палітычная страмніна ?

Цячэ спрадвеку,

ваш – адзін, Дняпро –

уміратвараючаю плынню...

 

Цячэ рака...

Цячэ – Дняпро, спрадвеку...

Цераз Смаленск,

і Магілёў,

і Кіеў...

І для яго – мы проста Чалавекі.

А для сябе –

чаму мы розныя такія ?

*+*

ноччу, пад яблыняй, у Косава