W.Shakespeare. Sonnet LXVI

W.Shakespeare. Sonnet LXVI
Сонет №66
 
Я утомлён. О смерти я кричу.
Я плачу, видя впереди пустыню.
Не уцелеть в ней даже богачу,
не усмирив никчёмную гордыню.
 
И в чистой вере счастья не обресть,
коль следуешь ты принципам фальшивым.
Так дева иногда теряет честь,
так совесть не препятствует наживам.
 
Всевластью подчиняется поэт -
и вот тогда он совершает глупость.
Он знает, что на власть управы нет,
что ей присущи ненависть и грубость.
 
...Я утомлён. И мир я прокляну,
любовь в душе лишь сохранив одну…
 
 
William Shakespeare
 
Sonnet LXVI
 
Tired with all these, for restful death I cry,
As, to behold desert a beggar born,
And needy nothing trimm'd in jollity,
And purest faith unhappily forsworn,
 
And guilded honour shamefully misplaced,
And maiden virtue rudely strumpeted,
And right perfection wrongfully disgraced,
And strength by limping sway disabled,
 
And art made tongue-tied by authority,
And folly doctor-like controlling skill,
And simple truth miscall'd simplicity,
And captive good attending captain ill:
 
Tired with all these, from these would I be gone,
Save that, to die, I leave my love alone.