Люблю Дзяржаву я?

Люблю дзяржаву я?

Ды не...

Любіць яе мне неахвота...

Я ж – на Радзіме нарадзіўся ...

На ёй дзяцінствам сваім рос,

юнацтвам – там жа жыў,

і сталасцю – пахаў да пота.

... люблю дзяржаву я?

Ды не...

За што любіць яе,

зямляк мой і сусед мой лЮбы?..

На гэты час, калі я ўжо дзядуля,

і ўклаў ў дзяржаву ўсё жыццё сваЕ,

яна, на старасць, мне дае ў прыбытак – Дулю !

 

Люблю дзяржаву я?

Ды не ...

Завошта ж мачаху любіць скупую,

якая з раніцы да ночы нас няўстанна гне,

папрокамі пустымі даўбаЕ,

ды й, брэша, брэша ...

Як любіць такую ?

Люблю дзяржаву Гэту я ?

Ды не !

Дзяржава для мяне – нікчэмны гук !

Дзяржавай у мяне –

мая матуля, жанчына-жонка,

дзеці, ўнучка, ўнук.

Мне з імі, як з Радзімаю - утульна!

 

Дзяржава ж для мяне – нікчэмны гук ...

Усё нашчадкі ёй прыпомняць ...

Не!

Не люблю дзяржаву я!

Яна Радзіму нашу – душыць, як змяя!

За гэту мачаху

перад суседзямі – саромна...

*+*

у Мінску, уначы...

*+*(дзяржава - государство).