СВЯТАЯ ЗАЙЗДРАСЦЬ ЗАЛАТЫМ РУКАМ

Нiколi не зайздросцiла дварцам,

Не выклiкаюць зайздрасць яхты,

А вось прыгожым, залатым рукам

Зайздросцiць, я скажу вам, варта.

 

Накрыюць стол, як маляўнiчы сад,

Дыван стракаты ў чыстым полi.

Не адарваць ад страваў тых пагляд,

Шкада нам рушыць, аж да болю.

 

Рукам, якiя з трэсак узвядуць

Ля хаты дзецям цэлы замак.

Як заварожана гляджу на цуд,

Любуюся разною брамай.

 

Рукам, што расцалуюць глiны ком,

Прывабiць прыгажосцю нас гарлачык.

Аблашчаным з лагодаю бачком

Вiецца ўвысь, ў паветры скача.

 

Зайздрошчу спрытным ручкам маладух,

Плятуць дзiвосныя узоры.

Iх талентам захоплiвае дух,

Душа хвалюе быццам мора.

 

На палатне выпiсвае зiгзаг,

Так вёртка скача з фарбай пэндзаль.

З палiтрай зыркай у руках мастак,

Здзiўляюць вобразы з легенды.

 

Заплача скрыпка мякка, як дзiця,

Смычок з лагодай лашчыць струны.

Ўсплывуць карцiнкi светлага жыцця,

Па хвалях думкi, быццам шхуны…

 

Зайздрошчу творчым залатым рукам,

Неверагодных мноства цудаў…

За прыгажосць абязаны майстрам,

Яна у сэрцах промнiк будзiць.